Прывітанне! Мы – звычайная беларуская сям’я, якая жыве, як Бог дасць, а то і крышачку лепш. 

Мяне клічуць Дзіяна diana_dobrodeeva, мне 26 год, я арганізатар і вядучая дзіцячых мерапрыемстваў, а ў дадатак – пачынаючы капірайтар. Майму сыну Даніку 3 гады, і ён пакуль цалкам хатні хлопчык. Наша жыццё склалася так, што заможжа і горад я абмяняла на вясковую хату, цішыню, агарод і вершы.

У горадзе ў мяне была праца, муж, мастацкі праект і мора мараў, якое раптоўна высахла пасля пячаткі разводу ў пашпарце. Спачатку спрабавала будаваць новае жыццё ў цывілізацыі, а потым зразумела, што больш так не хачу. 

І вось адным цудоўным днём я сабрала нашы з сынам рэчы і мы паехалі ў вёску да маіх бацькоў, якая мне не падабалася з дзяцінства (не люблю аграгарадкі і ўсё тут). На той момант мне было 24 гады…Маці і отчым простыя, добрыя людзі, але нават яны, думалі, што мая дэпрэсуха скончыцца і я вярнуся ў горад. А што зрабіла я? Я пакінула ім на дзень Даніка, села на ровар і паехала шукаць свой кут, каб бліжэй да іх і без суседзяў.

Хутароў у нашай акрузе шмат, але далёка ехаць не прыйшлося. Памятаю: жнівень, 2020 год, кручу педалі цераз поле і бачу адзінокі цагляны домік, паросшы вінаградам, з вялікім кавалкам зямлі і з травой мне па пояс. Усё. Тут мае думкі спыніліся. Я як родная зайшла на панадворак, села на ганак і сказала сабе: я застаюся. Мая маці доўга смяялася.

На той момант у мяне ніхто не паверыў, акрамя двух сяброў. Цяжкасці рынуліся на мяне хваляй, але я зрабіла ўсё магчымае, не адступаючы ад мэты. Чэрвень, 2021 год: цягну рэчы ў гэты дом. Маці зноў смяецца, але такая шчаслівая.

І вось ужо крыху больш года я афіцыйна – пані Дзіянка малюпасенькай вёсачкі Буцюрмы Астравецкага раёну Гродзенскай вобласці. Зараз жывем усе разам: я , Данік, яго бабуля Святлана і дзед Яўген (мае бацькі). Ну, куды мы без іх? Каб не бацька, то я б ужо даўно загнулася ад мужыцкай працы. 

Маці часта ўзгадвае, як я змагалася за гэту хату. Чаго толькі не было!

Як з’ехаліся ўсе разам, я пачала дыктаваць умовы (смяюся): не чапаць драўляныя падлогі, столь і не бурыць печкі. Бацькі пагадзіліся. У хаце не было ні вады, ні прыбіральні, але зараз, дзякуй Богу ёсць. Хоць ведаецце, я б і без гэтага не загінула. Калі ёсць рукі, ногі – лічы, шчаслівы. Я да цяжкасцяў стаўлюся пазітыўна. 

Еўрарэмонт у гэтай хаце забаронены, інакш нагі маёй тут не будзе. Я люблю, калі проста, утульна і з густам.

Працы, канешне, шмат, але не ўсё адразу. Вясной даробім галоўнае і нарэшце прыбяром старыя пабудовы на тэрыторыі, а зараз трэба спакойна перазімаваць. Жыццё на вёсцы, магчыма, і не заўсёды казачнае, але прыкольнае, калі прыкольны ты.

Ёсць знаёмыя, якія і зараз не могуць паверыць у мой выбар, але шмат і тых, хто падтрымлівае. Пераезд змяніў мяне ў лепшы бок, я гэта адчуваю. Вельмі падабаецца збіраць травы для гарбаты і садзіць кветкі. Я за год столькі вывучыла і прачытала, што часам сама не веру. Ды і маляваць пачала. У мяне тут сапраўдны мальберт, гара крутых фарбаў і сляды мастацтва па ўсёй хаце.

Мару пра кантактны заапарк для дзетак (казу Марусю, дзвюх гусей, таго самага барашка з Экзюперы – абавязкова), каб яны прыязджалі з гораду паглядзець на жыццё з другога боку. Але пакуль у нас ёсць толькі свіні, сабака Хацік і каты, якія прыйшлі і засталіся. Зразумела, што ёсць цяпліца і градкі, але агародніну мы не прадаем. Падару маці яшчэ адну цяпліцу, вось тады няхай і прадае свае таматы, перцы і г.д., а я дапамагу ёй з брэндам.

Сваімі Буцюрмамі займацца буду ў любым выпадку, пакуль мяне зямля носіць, нават калі набуду другі хутарок (а я яго абавязкова набуду). Набываючы хату, для мяне было вельмі важна, каб мінулыя гаспадары былі  добрымі людзьмі. Так і атрымалася: чалавек, які будаваў гэты дом, быў шчырым і працавітым да апошняй хвіліны. Ні ў якім разе не хочацца сапсаваць энэргетыку дома.

Прырода тут радуе вочы: грыбныя лясы, 2 кілометры да Віліі, 6 – да бліжэйшага возера. Але гасцям трэба памятаць, што ў нас памежная зона і без пашпарту лепш не ехаць.

Жывем тут і ўлетку, і зімой. Толькі я на працу ў горад катаюся, а бацькі так і працуюць у сваім аграгарадку Падольцы.

Я лічу, што вёскі павінны жыць. З прыродай пачынаеш адчуваць сапраўднае жыццё. А то мы ўсе бяжым некуды ў сваіх мегаполісах, ды глядзім, хто каго абгоніць… А насамрэч бегчы трэба толькі на трэніроўках, у астатніх выпадках трэба проста жыць.

Кожнаму чытачу жадаю моцнага здароўя і сонейка пад сэрцам!  Вялікі  дзякуй Вам за гэты патрэбны і светлы праект.